سر کوبلندی برف و باده

حبیبم دل به عشق من نداده

تو با اسب چاپار باد رفتی

به دنبال تو من پای پیاده...

-------------------------------------

سر کوه بلند گندم نداره

اجاق عشق ما هیزم نداره

ببین بارون اشک من شده سیل!

پریشونی که شاخ و دم نداره

-----------------------------------------

سر کوه بلند آمد قناری

نمی دونم چرا دوسم نداری

تو برگشتی به ساحل شاد و راحت

دل ما موند و موج و بی قراری

--------------------------------------

دارم سر گل گلاب می ریزم

در چشمه ی خشک آب می ریزم

من برگ درخت زرد پاییزم

می لرزم و با شتاب می ریزم

+++++++++++++++++++++++

گفتم که:((به چشم!))تا نفیرم نزنند

شلاق به گرده ی اسیرم نزنند

من مرغ قفس شکسته ی حیرانم

پرواز نمیکنم که تیرم نزنند

+++++++++++++++++++++++++

تا دست سپیده ژاله را می چیند

گل پیش سحر پیاله را می چیند

خورشید تو از ستاک قلبم امروز

عمر شب چند ساله را می چیند

++++++++++++++++++++++++++

تا عشق مرا به چوب انکار زدند

در جنگل سبز باتبر جار زدند

خواندیم برای برگها فاتحه ای

وقتی که درخت سبز را دار زدند

++++++++++++++++++++++

پیش از تو بهار را نمی فهمیدم

نقل گل و خار را نمی فهمیدم

تا چشم تور ندیده بودم هرگز!

مفهوم دچار را نمی فهمیدم

برگ ار چه هزار دسته دارد شاخه

دستی به شکوفه بسته دارد شاخه

بی میوه برای هیمه دستش ببرند

با میوه سری شکسته دارد شاخه

*************************

گفتی که دلت ! شکسته ام دیگر چه؟

در آینه ات نشسته ام دیگر چه؟

بی میوه سزای آتشت بود دلم

حالا که شکوفه بسته ام دیگر چه؟

****************************

با این دل خسته ام چه خواهی کرد؟

با این پر بسته ام چه خواهی کرد؟

گیرم زخم سینه ام را بستی!

با قلب شکسته ام چه خواهی کرد؟

************************

تا آمدن تو تیره می مانم

در پیله ی خود شفیره می مانم

هر چند که رفتن تو بی برگشت است

من باز به راه خیره می مانم